kaçın!

kendimi unutulmuş hissediyorum.. filmlerde, şarkılarda olur ya, buruştulup atılan bir kağıt parçasıyım sanki.. (bu yazı belli ki depresif olacak, kaçın!) çevremde sevilen bir insanım ve seven de bir insanım, bunu şımarıklık olsun diye de yazmıyorum, aşktan korkuyorum ben, meselem bu. işte bu yüzden birilerinin kalbini kırdım, suçluluk duyuyorum. bana yapılanın aynısını başkalarına yaptım, bu yüzden.. şimdi anlıyorum bazı şeyleri, zorlamak olmaz. kalbini kırdıklarımı özlüyorum, acı çektirdiğim için özür dilemek isterdim, ama bunu duymak istemezler, bilmek isterler o ayrı.. inanın onlar hep mutlu olsun diye dilemişimdir içimden. (ankette de görüldüğü gibi en çok oy alan seçenek, turist: iyi kalpli) şimdi bu ilişkilerimin ardından zaman geçti ve unutulduğumu biliyorum, işte sorun burada ben buna üzülüyorum. yüzsüz bir insanım, allah belamı versin. resmen beni unutabilsinler, çok mutlu olsunlar diye dua ederken, unutulduğumu anladığım an triplere girdim. belki de unutmamışlardır ha, belki " hayatımdan bir turist geçti, ne güzeldi.." diyorlardır, umarım diyorlardır çünkü ben onlar için böyle düşünüyorum. yaşadığım hiç bir şey için pişman değilim (ilkokul öğretmenime"pavyondan mı geldin?" demiştim bunun için pişmanım tabii, 2 hafta evde [kodeste] kaldım.)

şimdi ne mi istiyorum? taptaze, yemyeşil, kıpkırmızı bir aşk ve bu sefer hiç yaşayamadığım ve yaşamaktan korktuğum her şeyi gözümü kırpmadan yapacağım.. bir kez daha çok sevmek istiyorum, gizli değil çok açık olsun, kıskanayım istiyorum. istiyorum oğlu istiyorum, aşkı özledim ben...