turist'in adıyla; oku!

geçmişi düşündüğümde bana en garip gelen zamanın çok hızlı geçmesi oluyor,üzülmeli miyim, sevinmeli miyim, herkesin zamanı bu kadar hızlı mı yoksa sadece benimki mi bozuk.. bazen acıları kolaylıkla unutmamı sağlıyor bu sistem, ama öyle anlar geliyor ki bitmesini istemediğin, o zaman kızıyorum bu zayıf makineye.. kızsam da kimse tamir edemez ki, söylediğim gibi bozuk bu, hep hızlı..

böyle hızlı olunca bazı şeyleri unutuyoruz, "sonra yaparım" la başlamıyor mu çoğu cümlelerimiz, erteliyoruz.. boncuk gözleriyle yaşlı ama güçlü dedem onu bir kerecik olsun arayalım diye telefonun başında trt 4 şarkıları dinlerken; hali kalmamış, yavrusu için patlıcan yemeği yapmış sıcaktan kendine yapışmış bir anne "bulaşıkları yıkayıver kızım" derken, interetin başında ya da tv karşısında tamamen beynimi boşaltmak üzere "sonra yaparım" diyorum, itiraf ediyorum çok kızıyorum kendime ama benim suçum değil, söyledim ya zaman makinem bozuk benim..

"S" harfinden ıslık çalabilen insanlara hep özendim ben, o kadar olaya hakim davranışları var ki bu insanların bu yüzden herkesi etkileyebileceklerini düşünüyorum.. ya da ben yapamadığım için gözümde çok büyüttüm.

şu filmlerde ölmek üzere olan bir adamın boğazının ortasına kalemle delik açıp hayat kurtarma sahnesini çoğunlukla, evdeysem bir kaç defa geri alıp izliyorum, ileride birinizin başına böyle bir şey gelirse sizi kurtarmak için.. korkmayın benden yahu daha çok izlemem lazım zaten şimdi yapacağım demiyorum..

hep etrafına neşen veren insanları seviyorum, bütün arkadaşlarımın böyle olmasını isterdim, böylece aldatılan da, üzülen de, ağlayan da bana hep pozitif enerji verirdi.. tabii "üzülmek, mutluluğun kıymetini bilmemizi sağlar" dermiyim demem, anti klişe timi üyesiyim..

bir gün beni bir yerlerde görürseniz korku filmi çekiyormuş havasına bürünün, omzuma dokunun ve "yarın her şey çok geç olabilir" deyin, ben de size tekme tokat dalayım..